ဒီေန႕ဟာဆုိရင္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁၀ ရက္ေန႕ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေပါင္း ၉၀၊ ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕တို႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ရန္ကုန ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒ ကို လက္မခံနုိင္လို႕ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အျဖစ္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွာ နယ္ခ်ဲ႕ေတြ သတ္မွတ္တဲ့ ကြ်န္ပညာေရးစံနစ္ကို လက္မခံ တဲ့ သခင္စိတ္အျပည့္ရွိနဲ႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး သပိတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ေန႕ဟာ ျမန္မာ့ သမုိင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႕ရဲ႕ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို ျပသခဲ့တဲ့ မွတ္တုိင္ တခုအျဖစ္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါကို ေနာင္မွာ အမ်ိဳးသားေန႕ လုိ႕ ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၉၀၊အမ်ိဳးသားေန႕မွာ ေၾကြးေၾကာ္သံတခု ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့….
ဗမာျပည္သည္ ... ဒို့ျပည္
ဗမာ စာသည္ ... ဒို့စာ
ဗမာ စကားသည္ ... ဒို့စကား
ဒို့ျပည္ကို ... ခ်စ္ပါ
ဒို့စာကို ... ခ်ိီးျမွင့္ပါ
ဒို့စကားကို ... ေလးစားပါ။
ဒီေၾကြးေၾကာ္သံဟာ ၁၉၂၀ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႕၊ ျမန္မာလုိဆုိလွ်င္ ၁၂၈၂၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁၀ရက္ေန႕မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကိးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္အင္အားနဲ႕အတူ ေပၚေပါက္ခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က သပိတ္ေမွာက္တယ္ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတာ အသံုးမတြင္က်ယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဘြိဳင္းေကာက္ (Boycott) ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္အသံုးအႏႈန္းကို ယူငင္သံုးစြဲခဲ့ၾကရပါတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ေတြလက္ထက္ေတာ္မွာ သပိတ္ေမွာက္၊ ဆႏၵျပတဲ့ အေလ့အထ မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အသံုးအႏႈန္းမရွိခဲ့တဲ့အေလ်ာက္ အဂၤလိပ္စာလံုးကို အသံုးျပဳခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သပိတ္ေမွာက္တယ္၊ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ၾက ရပါတယ္။
ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၉၀နဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဒီေန႕ဟာ အင္မတန္မွ တုိးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးေနတဲ့ ေခတ္၊ ဒီကာလမွာ ကြ်န္နဲ႕သခင္ကို မခြဲျခားေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ။ ဒီလိုသတ္မွတ္ျပီး ေနေနၾကတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္သူေတြ တပံုတပင္ၾကီးပါ။ ဒီအေတြးဟာ မွန္ကန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ေလးမွာေတာ့ အမ်ိဳးသားေန႕ကုိ ျဖစ္တည္ခဲ့သူေတြရဲ႕ အေတြးေလးေတြ ကြ်န္မတို႕ျပန္ျပီး ခံစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။
အဲဒီ့အခ်ိန္အဲဒီ့ကာလက ျမန္မာနုိင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ လာျပီး သင္ၾကားေပးတာ က ျဗိတိသွ်တို႕ရဲ႕ ပညာေရး။ ျဗိတိသွ်အစရွိတဲ့ အေနာက္နုိင္ငံရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ သူတုိ႕ျပဌာန္းထားတဲ့ ပညာေရး။ အဲဒီ့ပညာေရးကုိ လက္မခံလို႕ ကြ်န္မတုိ႕နုိင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီံတုန္းက ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ သင္ရိုးကုိေတာ့ မျမင္ဖူး မဖတ္ဖူးရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၂၂ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ ဒီဂ်ီအီးေဟာရဲ႕ အဆုိအရ ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟာ မယဥ္ေက်း ေသးတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ကို အစြမ္းကုန္ ညႇာတာ ေထာက္ထား ေစတနာ ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ေပးတဲ့ ၀ါဒ လို႕ ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႕ေပးတဲ့ပညာေရးဟာ နယ္ခ်ဲ႕စံနစ္ကို အေထာက္အပံ့ေပးမယ့္ ပညာေရးဆုိတာ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၉၂၆ ခုနွစ္မွာ မစၥတာ ဂ်ီအီးဟာေဗး ျပန္ေရးခဲ့တဲ့ ျမန္မာရာဇဝင္က်မ္းမွာဆုိရင္ ျမန္မာအမ်ိဳး ရဲ ႔ ညံ့ဖ်င္းပံု၊ အသံုးမက်ပံု ေတြကို ထင္ရွား ႏိုင္သမွ် ထင္ရွား ေအာင္သတိေပး သလိုလို၊ ကဲ့ရဲ ႔ သလိုလို နဲ႔ ျမန္မာ့ အမ်ိဳး သိကၡာ ကုိ မွတ္ေက်ာက္ တင္ထားေလရဲ႕။ အဲဒီ့ျမန္မာရာဇဝင္က်မ္းကို မေရးခင္တည္းက သူတုိ႕ေပးတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ကို လက္မခံခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီး ေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို သတိျပဳမိေလာက္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသား ၾကိးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ တခုတည္းပဲ ရွိပါမယ္။ အမ်ိဳးကုိထိရင္ မခ်ိေအာင္နာတယ္ ဆုိတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့.. စိတ္မေကာင္းစြာပဲ တခုေတာ့ ဝန္ခံပါဦးမယ္။ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးေတြကို ကြ်န္မတုိ႕ သင္ယူခ်င္စိတ္ျပင္းစြာနဲ႕ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒါဟာ အမ်ိဳးသားေန႕ နဲ႕ ဆန္႕က်င္သြားခ်င္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီကေန႕ေတာ့ ဝန္ခံစာေလး တေစာင္ေရးခ်င္တယ္။
အဘိုးတုိ႕ေရ..
သမီးတုိ႕ေလ...အေနာက္တုိင္းပညာကို ဆည္းပူးသင္ယူခဲ့ေပမဲ့ သမီးတို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စာစကားေတြကို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆုိတဲ့ အသိရွိပါတယ္။ သမီးတုိ႕ သင္ၾကားတဲ့ အေနာက္တုိင္းပညာ ဟာ အေနာက္တုိင္းကို အထင္ၾကီးတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ သမီးတို႕နုိင္ငံအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ သမီးတုိ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေန႕ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သမီးတို႕ မေမ့ဘူး။ သမီးတုိ႕လိုခ်င္ခဲ့တာ ပညာရပ္ေတြပါ။ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈကုိလဲ သယ္ယူမလာဘူး။ အေနာက္တုိင္း အေတြးအေခၚေတြကိုလဲ အလံုးစံု လက္မခံဘူး။ အေနာက္တုိင္းေသြးနဲ႕လဲ ေနွာမလာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ပ်က္သုဥ္းေစမယ့္ အေတြးမ်ိဳးကိုလဲ သမီးတို႕ မေတြးဘူး။ ကုိယ့္အမ်ိဳးကုိ ပ်က္ဆီးေစမယ့္ အၾကံမ်ိဳးလဲ သမီးတို႕ မၾကံဘူး။ သမီးတို႕ သိပါတယ္။ အဘိုးတုိ႕လိုခ်င္တာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုထိန္းသိမ္းမယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မပစ္ပယ္မယ့္ ပညာတတ္ေတြဆုိတာ…… သမီးတို႕ကိုယ္ သမီးတို႕ ယံုတယ္။ သမီးတို႕မွာ ကြ်န္စိတ္မရွိဘူးလို႕ ရဲရဲဝင့္ဝင့္နဲ႕ေျပာရဲတယ္။ ဒီေန႕အထိ ပညာရပ္ကိုပဲသင္ခဲ့တဲ့ သမီးတို႕ အေနာက္တုိင္း အေတြးေတြနဲ႕ မစဥ္းစားဘူး။ အျပည့္အဝ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။
ဒီဝန္ခံစာေလးဟာ ရင္ထဲက လာတဲ့ ဝန္ခံစာေလးတေစာင္ပါ။ သူတုိ႕ေတြ မဖတ္ရႈနုိင္ေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလးကုိေတာ့ ဝန္ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရးလိုက္ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ကြ်န္မတို႕မ်ားေသာအားျဖင့္ သတိမျပဳဘဲ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥေလးတခုရွိပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့………………………
ကြ်န္မတို႕ ျမန္မာစာေရးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာစကားေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္… အဂၤလိပ္စာလံုးေလးေတြ ထည့္သြင္းေရး၊ ထည့္သြင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အျခားလူေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မတုိ႕ကုိယ္တုိင္လဲ ေရးၾက၊ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ အထူးသတိျပဳမိေနတာ ၾကာျပီ။ ကြ်န္မတို႕ျမန္မာမွာ ကိုယ္ပုိင္ၾကြယ္ဝတဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ဘာလို႕ ျမန္မာစာလံုးေတြကို မသံုးၾကဘဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို အစားထုိးသံုးေနၾကတာလဲ။ ဒီလိုနဲ႕ေနလာၾကရင္းနဲ႕ ျမန္မာစာလံုးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္လို႕ မထင္မိလုိ႕ လား။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာစာလံုးေတြ ရွိပါလ်က္နဲ႕ ျမန္မာစာလံုးအစား အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို ယူသံုးၾကတာ လဲ။ ျမန္မာစာမွာ အဂၤလိပ္စာလံုးကေန ျမန္မာမႈျပဳေမြးစားထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိပ္စာလံုး ကုိေတာင္ ျမန္မာအကၡရာေတြနဲ႕ ျမန္မာမႈျပဳေပးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေလးစားသမႈေလးနဲ႕ ကြ်န္မတို႕ ဆင္ျခင္ ၾကရေအာင္ပါ။ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ ေန႕ေလးေတြကိုေတာင္ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူးဆုိျပီး ေခၚနုိင္ပါလ်က္နဲ႕ လာမယ့္ Monday စတဲ့ စာလံုးေလးေတြ ၾကားပါမ်ားလာတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ နာမိတယ္။ တနုိင္ငံလံုးအတုိင္း အတာနဲ႕ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ျမန္မာစကားကုိ ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္စကားျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မတုိ႕ ဖ်က္ဆီးေနမိတာပါ ကလား။ ၾကာလာရင္ေလ.. အဲဒီ့ျမန္မာစာလံုးေတြေနရာမွာ အဂၤလိပ္အကၡရာ၊ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႕ အဂၤလိပ္ စာေတြသာ ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ (အဂၤလိပ္စကားေျပာျခင္းနွင့္ ျမန္မာစာမ်ားအၾကား အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ား လြန္စြာ ထည့္သြင္းေျပာျခင္းသည္ မသက္ဆုိင္ပါ။) ဘာပဲေျပာေျပာ… ကုိယ့္စာစကား ကုိယ္ေလးစားဖုိ႕ သင့္တာေပါ့ လုိ႕ နွစ္ ၉၀ ေျမာက္ အမ်ိဳးသားေန႕မွာ လက္ေဆာင္ေလးပါးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေစာနန္းမြန္
(စာၾကြင္း - ကြ်န္မက ျမန္မာနုိင္ငံဆုိတဲ့နုိင္ငံထဲမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံသူတေယာက္၊ ဘယ္တုိင္းရင္းသားပဲျဖစ္ေနေစကာမူ.. တနုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာနဲ႕ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ျမန္မာစကားကုိလဲ ေလးစားတန္ဖုိးထား ျမတ္နုိးပါတယ္။ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ရံုးသံုးနုိင္ငံသံုးစကားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစာကုိ မပ်က္စီး ေစခ်င္တာ ကြ်န္မရဲ႕ ဆႏၵအမွန္ပါ။ )
လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၉၀၊အမ်ိဳးသားေန႕မွာ ေၾကြးေၾကာ္သံတခု ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့….
ဗမာျပည္သည္ ... ဒို့ျပည္
ဗမာ စာသည္ ... ဒို့စာ
ဗမာ စကားသည္ ... ဒို့စကား
ဒို့ျပည္ကို ... ခ်စ္ပါ
ဒို့စာကို ... ခ်ိီးျမွင့္ပါ
ဒို့စကားကို ... ေလးစားပါ။
ဒီေၾကြးေၾကာ္သံဟာ ၁၉၂၀ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႕၊ ျမန္မာလုိဆုိလွ်င္ ၁၂၈၂၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁၀ရက္ေန႕မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကိးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္အင္အားနဲ႕အတူ ေပၚေပါက္ခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က သပိတ္ေမွာက္တယ္ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတာ အသံုးမတြင္က်ယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဘြိဳင္းေကာက္ (Boycott) ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္အသံုးအႏႈန္းကို ယူငင္သံုးစြဲခဲ့ၾကရပါတယ္။ ျမန္မာဘုရင္ေတြလက္ထက္ေတာ္မွာ သပိတ္ေမွာက္၊ ဆႏၵျပတဲ့ အေလ့အထ မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အသံုးအႏႈန္းမရွိခဲ့တဲ့အေလ်ာက္ အဂၤလိပ္စာလံုးကို အသံုးျပဳခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သပိတ္ေမွာက္တယ္၊ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ၾက ရပါတယ္။
ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၉၀နဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ဒီေန႕ဟာ အင္မတန္မွ တုိးတက္ဖြံ႕ျဖိဳးေနတဲ့ ေခတ္၊ ဒီကာလမွာ ကြ်န္နဲ႕သခင္ကို မခြဲျခားေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ။ ဒီလိုသတ္မွတ္ျပီး ေနေနၾကတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္သူေတြ တပံုတပင္ၾကီးပါ။ ဒီအေတြးဟာ မွန္ကန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ေလးမွာေတာ့ အမ်ိဳးသားေန႕ကုိ ျဖစ္တည္ခဲ့သူေတြရဲ႕ အေတြးေလးေတြ ကြ်န္မတို႕ျပန္ျပီး ခံစားၾကည့္ရေအာင္ပါ။
အဲဒီ့အခ်ိန္အဲဒီ့ကာလက ျမန္မာနုိင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ လာျပီး သင္ၾကားေပးတာ က ျဗိတိသွ်တို႕ရဲ႕ ပညာေရး။ ျဗိတိသွ်အစရွိတဲ့ အေနာက္နုိင္ငံရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြနဲ႕ သူတုိ႕ျပဌာန္းထားတဲ့ ပညာေရး။ အဲဒီ့ပညာေရးကုိ လက္မခံလို႕ ကြ်န္မတုိ႕နုိင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီံတုန္းက ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ သင္ရိုးကုိေတာ့ မျမင္ဖူး မဖတ္ဖူးရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၂၂ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡ ဒီဂ်ီအီးေဟာရဲ႕ အဆုိအရ ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟာ မယဥ္ေက်း ေသးတဲ့ လက္ေအာက္ခံ ကို အစြမ္းကုန္ ညႇာတာ ေထာက္ထား ေစတနာ ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ေပးတဲ့ ၀ါဒ လို႕ ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႕ေပးတဲ့ပညာေရးဟာ နယ္ခ်ဲ႕စံနစ္ကို အေထာက္အပံ့ေပးမယ့္ ပညာေရးဆုိတာ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၉၂၆ ခုနွစ္မွာ မစၥတာ ဂ်ီအီးဟာေဗး ျပန္ေရးခဲ့တဲ့ ျမန္မာရာဇဝင္က်မ္းမွာဆုိရင္ ျမန္မာအမ်ိဳး ရဲ ႔ ညံ့ဖ်င္းပံု၊ အသံုးမက်ပံု ေတြကို ထင္ရွား ႏိုင္သမွ် ထင္ရွား ေအာင္သတိေပး သလိုလို၊ ကဲ့ရဲ ႔ သလိုလို နဲ႔ ျမန္မာ့ အမ်ိဳး သိကၡာ ကုိ မွတ္ေက်ာက္ တင္ထားေလရဲ႕။ အဲဒီ့ျမန္မာရာဇဝင္က်မ္းကို မေရးခင္တည္းက သူတုိ႕ေပးတဲ့ ပညာေရးစံနစ္ကို လက္မခံခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားၾကီး ေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို သတိျပဳမိေလာက္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသား ၾကိးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ တခုတည္းပဲ ရွိပါမယ္။ အမ်ိဳးကုိထိရင္ မခ်ိေအာင္နာတယ္ ဆုိတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့.. စိတ္မေကာင္းစြာပဲ တခုေတာ့ ဝန္ခံပါဦးမယ္။ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးေတြကို ကြ်န္မတုိ႕ သင္ယူခ်င္စိတ္ျပင္းစြာနဲ႕ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒါဟာ အမ်ိဳးသားေန႕ နဲ႕ ဆန္႕က်င္သြားခ်င္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီကေန႕ေတာ့ ဝန္ခံစာေလး တေစာင္ေရးခ်င္တယ္။
အဘိုးတုိ႕ေရ..
သမီးတုိ႕ေလ...အေနာက္တုိင္းပညာကို ဆည္းပူးသင္ယူခဲ့ေပမဲ့ သမီးတို႕မွာ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္နဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္စာစကားေတြကို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆုိတဲ့ အသိရွိပါတယ္။ သမီးတုိ႕ သင္ၾကားတဲ့ အေနာက္တုိင္းပညာ ဟာ အေနာက္တုိင္းကို အထင္ၾကီးတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ သမီးတို႕နုိင္ငံအတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ သမီးတုိ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေန႕ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို သမီးတို႕ မေမ့ဘူး။ သမီးတုိ႕လိုခ်င္ခဲ့တာ ပညာရပ္ေတြပါ။ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈကုိလဲ သယ္ယူမလာဘူး။ အေနာက္တုိင္း အေတြးအေခၚေတြကိုလဲ အလံုးစံု လက္မခံဘူး။ အေနာက္တုိင္းေသြးနဲ႕လဲ ေနွာမလာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ပ်က္သုဥ္းေစမယ့္ အေတြးမ်ိဳးကိုလဲ သမီးတို႕ မေတြးဘူး။ ကုိယ့္အမ်ိဳးကုိ ပ်က္ဆီးေစမယ့္ အၾကံမ်ိဳးလဲ သမီးတို႕ မၾကံဘူး။ သမီးတို႕ သိပါတယ္။ အဘိုးတုိ႕လိုခ်င္တာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုထိန္းသိမ္းမယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မပစ္ပယ္မယ့္ ပညာတတ္ေတြဆုိတာ…… သမီးတို႕ကိုယ္ သမီးတို႕ ယံုတယ္။ သမီးတို႕မွာ ကြ်န္စိတ္မရွိဘူးလို႕ ရဲရဲဝင့္ဝင့္နဲ႕ေျပာရဲတယ္။ ဒီေန႕အထိ ပညာရပ္ကိုပဲသင္ခဲ့တဲ့ သမီးတို႕ အေနာက္တုိင္း အေတြးေတြနဲ႕ မစဥ္းစားဘူး။ အျပည့္အဝ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။
ဒီဝန္ခံစာေလးဟာ ရင္ထဲက လာတဲ့ ဝန္ခံစာေလးတေစာင္ပါ။ သူတုိ႕ေတြ မဖတ္ရႈနုိင္ေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေလးကုိေတာ့ ဝန္ခံခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရးလိုက္ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ကြ်န္မတို႕မ်ားေသာအားျဖင့္ သတိမျပဳဘဲ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ေနတဲ့ကိစၥေလးတခုရွိပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့………………………
ကြ်န္မတို႕ ျမန္မာစာေရးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာစကားေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္… အဂၤလိပ္စာလံုးေလးေတြ ထည့္သြင္းေရး၊ ထည့္သြင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အျခားလူေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မတုိ႕ကုိယ္တုိင္လဲ ေရးၾက၊ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ အထူးသတိျပဳမိေနတာ ၾကာျပီ။ ကြ်န္မတို႕ျမန္မာမွာ ကိုယ္ပုိင္ၾကြယ္ဝတဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ဘာလို႕ ျမန္မာစာလံုးေတြကို မသံုးၾကဘဲ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို အစားထုိးသံုးေနၾကတာလဲ။ ဒီလိုနဲ႕ေနလာၾကရင္းနဲ႕ ျမန္မာစာလံုးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္လို႕ မထင္မိလုိ႕ လား။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာစာလံုးေတြ ရွိပါလ်က္နဲ႕ ျမန္မာစာလံုးအစား အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကို ယူသံုးၾကတာ လဲ။ ျမန္မာစာမွာ အဂၤလိပ္စာလံုးကေန ျမန္မာမႈျပဳေမြးစားထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ မူရင္းအဂၤလိပ္စာလံုး ကုိေတာင္ ျမန္မာအကၡရာေတြနဲ႕ ျမန္မာမႈျပဳေပးခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးေတြကို ေလးစားသမႈေလးနဲ႕ ကြ်န္မတို႕ ဆင္ျခင္ ၾကရေအာင္ပါ။ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ ေန႕ေလးေတြကိုေတာင္ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူးဆုိျပီး ေခၚနုိင္ပါလ်က္နဲ႕ လာမယ့္ Monday စတဲ့ စာလံုးေလးေတြ ၾကားပါမ်ားလာတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ နာမိတယ္။ တနုိင္ငံလံုးအတုိင္း အတာနဲ႕ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ျမန္မာစကားကုိ ဟုိမေရာက္ဒီမေရာက္စကားျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မတုိ႕ ဖ်က္ဆီးေနမိတာပါ ကလား။ ၾကာလာရင္ေလ.. အဲဒီ့ျမန္မာစာလံုးေတြေနရာမွာ အဂၤလိပ္အကၡရာ၊ အဂၤလိပ္အသံထြက္နဲ႕ အဂၤလိပ္ စာေတြသာ ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။ (အဂၤလိပ္စကားေျပာျခင္းနွင့္ ျမန္မာစာမ်ားအၾကား အဂၤလိပ္စကားလံုးမ်ား လြန္စြာ ထည့္သြင္းေျပာျခင္းသည္ မသက္ဆုိင္ပါ။) ဘာပဲေျပာေျပာ… ကုိယ့္စာစကား ကုိယ္ေလးစားဖုိ႕ သင့္တာေပါ့ လုိ႕ နွစ္ ၉၀ ေျမာက္ အမ်ိဳးသားေန႕မွာ လက္ေဆာင္ေလးပါးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေစာနန္းမြန္
(စာၾကြင္း - ကြ်န္မက ျမန္မာနုိင္ငံဆုိတဲ့နုိင္ငံထဲမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံသူတေယာက္၊ ဘယ္တုိင္းရင္းသားပဲျဖစ္ေနေစကာမူ.. တနုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာနဲ႕ သံုးႏႈန္းေနတဲ့ ျမန္မာစကားကုိလဲ ေလးစားတန္ဖုိးထား ျမတ္နုိးပါတယ္။ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ရံုးသံုးနုိင္ငံသံုးစကားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစာကုိ မပ်က္စီး ေစခ်င္တာ ကြ်န္မရဲ႕ ဆႏၵအမွန္ပါ။ )
0 comments:
Post a Comment