ဒီေန႕ ကြ်န္မ နာလန္ထစ... အေစာပုိင္းကေတာ့ စာနည္းနည္းပါးပါးဖတ္ျပီး နားနားေနေန ေနမယ္လို႕ စိတ္ကူး ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ ဟုိဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ဖတ္မိရင္း ယခင္တည္းက ေခါင္းထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္း အရာကို ခ်ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မ ျမန္မာနုိင္ငံ၏ အနွစ္သာရကုိ ေရးရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို အရင္ ရွင္းခ်လိုက္ခ်င္လို႕ ဒီစာေလးကို ေရးသားျဖစ္ပါ တယ္။
အနုပညာ...
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ပညာ အနုပညာလို႕လဲ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္မ နားလည္ထားတာကေတာ့ အနု - အနုစိပ္၊ အေသးစိပ္ဆန္ေသာ၊ ပညာ - ပညာသားပါပါနွင့္၊ လုိ႕ နားလည္ထားျပီး အနုပညာကုိေတာ့ - တစံုတခုကို အနုစိပ္အေသးစိပ္ ပညာသားပါပါနဲ႕ ျပဳလုပ္ျခင္းလို႕ မွတ္ယူထားပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားနဲ႕ပဲ ဥပမာေပးပါမယ္။ တခါတရံက် ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ထိတ္လန္႕စိတ္ျဖစ္ေစတယ္။ တခါတရံံက် ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ဟာ ေအးခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစတယ္။ တခါတရံက်ေတာ့လဲ လြမ္းေမာဖြယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တကယ္ခံစားလိုက္ရတာမ်ိဳးကို အနုပညာေျမာက္လိုက္တာ လို႕ ကြ်န္မတုိ႕ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနုပညာဆုိတာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အနု ထက္.. အနုစိပ္ အေသးစိပ္ ဆုိတဲ့ အနုလုိ႕ ကြ်န္မ သတ္မွတ္ထားမိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကြ်န္မ ေျပာခ်င္တာဟာ ဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြတို႕ သေဘာ သိေလာက္ပါျပီ။
ေတြးေခၚျခင္း အနုပညာ ------
ကြ်န္မကေတာ့ ေတြးေခၚၾကတဲ့ ေနရာမွာ အနုပညာေျမာက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆတုိင္းဟာ အနုပညာ ေျမာက္ပါတယ္လုိ႕ေတာ့ ကြ်န္မ မေျပာဝ့ံပါဘူး။ ဖန္တီးလိုက္သူကေတာ့ မိမိ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အနုပညာတရပ္ကို နွစ္သက္ေကာင္း နွစ္သက္ေပမဲ့ တကယ္ အနုပညာ ေျမာက္မေျမာက္ ကိုေတာ့ ေတြ႕ရွိရတဲ့ လူေတြက သတ္မွတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ဖန္တီးတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြ အျဖစ္ စုစည္းျပီး ကြ်န္မရဲ႕ စာကို ဖတ္ရႈသူေတြဆံုးျဖတ္ဖုိ႕ ကြ်န္မ ေပးအပ္ထား ပါတယ္။ ဒါနဲ႕အတူ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ အနုပညာ ေျမာက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ဖန္တီးခ်င္သူ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အမ်ားရဲ႕ အေတြး ေတြကိုလဲ ကြ်န္မ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီမွာပဲ စျပီးေတာ့ကို ေတြ႕ပါျပီ.. လြတ္လပ္တဲ့ အေတြး အေခၚမ်ား............................
လြတ္လပ္တယ္ဆုိတာကို မၾကိဳက္တဲ့ သတၱဝါ ဘယ္မွာမ်ား ရွိမလဲ။ လူမွ မဟုတ္.. ေခြးေလးေတြ ေၾကာင္ေလးေတြ ငါးေလးေတြက အစ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ၾကတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ခ်င္ တာေပါ့။ ေတြးတတ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚစဥ္းစားခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ပညတ္ေလာကရဲ႕ သစၥာတရားတခုပါပဲ။ ဒါကို ျငင္းလို႕ ပယ္လို႕ မရပါဘူး။ အနုပညာ ေျမာက္စြာ ေတြးေခၚနုိင္ဖုိ႕အတြက္ နံပါတ္(၁) အေျခခံအုတ္ျမစ္လို႕ ေျပာရင္လဲ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါကို ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ ဆြဲဖုိ႕ရန္ အျဖဴေရာင္ ေနာက္ခံစကၠဴအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကတာေပါ့။
လြတ္လပ္တာ မ်ားလာတဲ့အခါ
လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈ တခုတည္းနဲ႕ေတာ့ အနုပညာေျမာက္တဲ့ အေတြးအေခၚကို ပိုင္ဆုိင္နိုင္မွာ မဟုတ္ ေသးပါဘူး။ တခါတေလက် အေျခခံအုတ္ျမစ္ကေန မတက္လာနုိင္ေတာ့တဲ့အခါ.. အဲဒီ့အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟာ တေျဖးေျဖး ယိုယြင္းသြားျပီး.. လြတ္လပ္ကေန လစ္လပ္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ လြတ္လပ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ကြ်န္မတုိ႕ ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္လို႕ ေမာတဲ့အထိ ရြတ္လိုက္မိတဲ့အခါမွာ လစ္လပ္ဆုိတဲ့ အသံ ေပၚလာတတ္တာကို ရြတ္ဖူးမယ္ဆုိ သိမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚအဆင့္မွာတင္ ရပ္ထားလိုက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လစ္လပ္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ထိပ္တိုက္ေတြ႕ လို႕ တိုက္မိျပိ
လြတ္လပ္ပါမ်ား.. လစ္လပ္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မတို႕ အခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြနဲ႕ ထိပ္တုိက္ ေတြ႕မိတတ္ပါတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ကာ ပထမဆံုးေသာ ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႕ မရနုိင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ။ ငါတုိ႕က လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚ တယ္။ ဘယ္သူ႕ အေနွာင္အဖြဲ႕မွ မခံဘူး။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့အခါ လူမ်ိဳးတုိင္းမွာ ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ထိခိုက္လာေစပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာက အခုမွ စတင္ၾကံဳရတုန္းပါ။ အခ်ိဳ႕ ေသာနုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အဲလိုၾကံဳျပီးလို႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါျပီ။ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိမႈ အားလံုးရဲ႕ အစဟာ အေတြးအေခၚပါ။ အေတြးအေခၚကို လႊတ္ခ်င္သလို လႊတ္ လြတ္ခ်င္သလို လြတ္ေစမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ့အေတြးအေခၚဟာ အရာအားလံုးကို အေရာင္ဆုိးသြားမယ္ဆုိတာ သတိခ်ပ္ရပါမယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္း တိုက္မိၾကလို႕ ဘယ္ဟာက လဲျပိဳမလဲဆုိတာ ကြ်န္မတုိ႕ သိနုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အနုစိပ္သေဘာ
ဆုိခဲ့ျပီးတဲ့အတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈဟာ အုတ္ျမစ္၊ အဲဒီ့အုတ္ျမစ္ကို ခုိင္ျမဲဖုိ႕ ဘာေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ရမလဲဆုိတဲ့ အနုစိပ္ ဆက္သြားၾကရေအာင္။ ဒုတိယအဆင့္မွာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ထပ္တည္ရပါဦး မယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ိဳးတုိင္းရဲ႕ အခရာက်ပါတယ္။ ပထမအဆင့္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈဟာ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္ယဥ္ေက်းမႈကမဆုိ အုတ္ျမစ္အျဖစ္ သံုးနုိင္ျပီး.. ယဥ္ေက်းမႈ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကေတာ့ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေနအထားအလိုက္ ထည့္သြင္းရပါလိ့မ္မယ္။ အမွန္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈက ေတြးေခၚမႈ ေတြကို ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမဆုိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆုိတာ ရွိရတတ္စျမဲပါ။ လူမႈ႕ေဘာင္ကို ေက်ာ္လြန္ မသြားေစနုိင္ဖုိ႕ ဘယ္ေနရာမဆုိ ရွိထိုက္တာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာဟာလဲ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးကို အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္လို႕ သတ္မွတ္ နုိင္ဖုိ႕ အတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္အရာကိုပဲ လုပ္မယ္လို႕ စဥ္းစားပါေစ...ယဥ္ေက်းမႈကို ဦးစားေပးရပါမယ္။
ဒါဟာ ကြ်န္မတုိ႕ ပန္းခ်ီခ်ယ္မယ့္ စုတ္တံေလးပါ။ေနာက္ထပ္တဆင့္က အေျခအေနကို သိနားလည္ရပါမယ္။ အေျခအေနကို တိက်စြာမသိဘဲ တသမတ္တည္းေသာ နည္းလမ္းနဲ႕ ေတြးေနမယ္ဆုိရင္လဲ အဲဒါဟာ အနုစိပ္ မဆန္လွပါဘူး။ အေျခအေနကို သိနားလည္မႈဟာ အနီေရာင္ပါ။ အေျခအေနကို သိနားလည္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေတာ့ အခ်ိန္အခါဆုိတာက ရွိပါေသးတယ္။ အခု ဘယ္အခ်ိန္လဲ။ ဘယ္အခါလဲဆုိတာ သိနားလည္ဖုိ႕လဲ လိုအပ္ ပါတယ္။ ကြ်န္မဆုိ ပေဒသရာဇစ္နစ္ကို အင္မတန္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ စာေရးတဲ့အခါမွာ ပေဒသရာဇ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈက ကင္းေဝးေအာင္ ေရးပါတယ္။ ဒီကေန႕ ဒီအခ်ိန္ဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ ဧကရာဇ္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕ ဖန္တီးမႈေတြကိုလဲ အခ်ိန္အခါနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အျပာေရာင္ပါပဲ။ အခု ကြ်န္မတုိ႕ အေရာင္တေရာင္ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါဟာ အဝါေရာင္။ အဝါေရာင္ဟာ ဘာလဲ.. ဗဟုသုတေတြေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ ပညာလို႕လဲ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ့ပညာဟာ အတန္းပညာ၊ နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္ေတြက ယူလာတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ထဲက ပညာ.. အဲလိုပညာေတြေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ အဲဒီ့ဗဟုသုတပညာဆုိတာ သံုးသပ္ဆင္ျခင္နုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစြမ္းရည္ဟာ ထိပ္ဆံုးမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ့စြမ္းရည္ကို ရရွိဖုိ႕ဆုိတာ ပထမအဆင့္ ၄ ဆင့္ကို ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ဖုိ႕ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ပထမ ၄ဆင့္ မခုိင္မာရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ကို ေရာက္နုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ အခု ကြ်န္မတို႕ အနုပညာတခု ဖန္တီးဖုိ႕ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ လက္ထဲရေန ပါျပီ။ စကၠဴအျဖဴျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ စုတ္တံျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အနီေရာင္ျဖစ္တဲ့ အေျခအေနကို သိတတ္မႈ၊ အျပာေရာင္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အခါကို နားလည္မႈ၊ နဲ႕ အဝါေရာင္ ျဖစ္တဲ့ ဆင္ျခင္သံုးသပ္နုိင္တဲ့ ပညာဗဟုသုတျပည့္စံုမႈ၊ အဲဒီ့ အရာေတြ ရွိျပီဆုိမွေတာ့ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကြ်မ္းက်င္မႈအရ အေရာင္ေတြ စပ္လို႕ ပန္းခ်ီကားေကာင္းေကာင္း တခ်ပ္ကို ဆြဲနုိင္ျပီေပါ့...။
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို အနုပညာေျမာက္ဖုိ႕ အဓိက အေရာင္(၃)မ်ိဳး၊ စကၠဴျဖဴနဲ႕ စုတ္တံေတြ လိုအပ္သလို ေတြးေခၚတဲ့အခါမွာလဲ အနုပညာေျမာက္ေစဖုိ႕ အခ်က္ (၅) ခ်က္ လိုအပ္ပါတယ္။
အနုပညာေျမာက္ျပီ.....
လူတုိင္းသာ အနုပညာေျမာက္ေအာင္ ေတြးေခၚၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ အျဖဴေရာင္ စကၠဴတခုတည္းကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႕ လွနုိင္မယ့္ ပံုရိပ္ ျဖစ္မလာနုိင္ပါဘူး။
ကဲ.. ကြ်န္မလဲ အနုပညာတခု ဖန္တီးလိုက္ျပီ....။ အနုပညာ ေျမာက္မေျမာက္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြပဲ မွတ္ခ်က္ေပးၾကပါေတာ့။
စဝ္နန္းမြန္
(စာေရးျပီးျပီးခ်င္း ကြ်န္မရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးေသာ သူက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သူ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းေတာ့ နားလည္ဖုိ႕ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္လို႕နားမလည္ရင္.. အခ်ိန္ရလုိ႕ရွိရင္ေတာ့ တေၾကာင္းခ်င္းစီ ဖတ္ျပီး စဥ္းစားေစ့ခ်င္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕ က်က်စဥ္းစားျပီး လက္ခံယူတာက ပုိျပီး သင့္ေလ်ာ္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေျပာပါလိမ့္မယ္တဲ့.. ေစာနန္းမြန္က Liberal တေယာက္ မဟုတ္ဘဲ Conservative တေယာက္လို႕ ေဝဖန္ၾကပါမယ္တဲ့။ ဒါေတာ့ ေစာနန္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေစာနန္းရဲ႕ အနုပညာကို ၾကည့္ရႈေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းသာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အနုပညာ...
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ပညာ အနုပညာလို႕လဲ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္မ နားလည္ထားတာကေတာ့ အနု - အနုစိပ္၊ အေသးစိပ္ဆန္ေသာ၊ ပညာ - ပညာသားပါပါနွင့္၊ လုိ႕ နားလည္ထားျပီး အနုပညာကုိေတာ့ - တစံုတခုကို အနုစိပ္အေသးစိပ္ ပညာသားပါပါနဲ႕ ျပဳလုပ္ျခင္းလို႕ မွတ္ယူထားပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားနဲ႕ပဲ ဥပမာေပးပါမယ္။ တခါတရံက် ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ထိတ္လန္႕စိတ္ျဖစ္ေစတယ္။ တခါတရံံက် ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ဟာ ေအးခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစတယ္။ တခါတရံက်ေတာ့လဲ လြမ္းေမာဖြယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တကယ္ခံစားလိုက္ရတာမ်ိဳးကို အနုပညာေျမာက္လိုက္တာ လို႕ ကြ်န္မတုိ႕ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနုပညာဆုိတာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ အနု ထက္.. အနုစိပ္ အေသးစိပ္ ဆုိတဲ့ အနုလုိ႕ ကြ်န္မ သတ္မွတ္ထားမိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကြ်န္မ ေျပာခ်င္တာဟာ ဘာျဖစ္မလဲဆုိတာ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြတို႕ သေဘာ သိေလာက္ပါျပီ။
ေတြးေခၚျခင္း အနုပညာ ------
ကြ်န္မကေတာ့ ေတြးေခၚၾကတဲ့ ေနရာမွာ အနုပညာေျမာက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆတုိင္းဟာ အနုပညာ ေျမာက္ပါတယ္လုိ႕ေတာ့ ကြ်န္မ မေျပာဝ့ံပါဘူး။ ဖန္တီးလိုက္သူကေတာ့ မိမိ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အနုပညာတရပ္ကို နွစ္သက္ေကာင္း နွစ္သက္ေပမဲ့ တကယ္ အနုပညာ ေျမာက္မေျမာက္ ကိုေတာ့ ေတြ႕ရွိရတဲ့ လူေတြက သတ္မွတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ဖန္တီးတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုေတာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြ အျဖစ္ စုစည္းျပီး ကြ်န္မရဲ႕ စာကို ဖတ္ရႈသူေတြဆံုးျဖတ္ဖုိ႕ ကြ်န္မ ေပးအပ္ထား ပါတယ္။ ဒါနဲ႕အတူ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ အနုပညာ ေျမာက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ဖန္တီးခ်င္သူ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အမ်ားရဲ႕ အေတြး ေတြကိုလဲ ကြ်န္မ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီမွာပဲ စျပီးေတာ့ကို ေတြ႕ပါျပီ.. လြတ္လပ္တဲ့ အေတြး အေခၚမ်ား............................
လြတ္လပ္တယ္ဆုိတာကို မၾကိဳက္တဲ့ သတၱဝါ ဘယ္မွာမ်ား ရွိမလဲ။ လူမွ မဟုတ္.. ေခြးေလးေတြ ေၾကာင္ေလးေတြ ငါးေလးေတြက အစ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ၾကတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ခ်င္ တာေပါ့။ ေတြးတတ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚစဥ္းစားခ်င္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ပညတ္ေလာကရဲ႕ သစၥာတရားတခုပါပဲ။ ဒါကို ျငင္းလို႕ ပယ္လို႕ မရပါဘူး။ အနုပညာ ေျမာက္စြာ ေတြးေခၚနုိင္ဖုိ႕အတြက္ နံပါတ္(၁) အေျခခံအုတ္ျမစ္လို႕ ေျပာရင္လဲ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါကို ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ ဆြဲဖုိ႕ရန္ အျဖဴေရာင္ ေနာက္ခံစကၠဴအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကတာေပါ့။
လြတ္လပ္တာ မ်ားလာတဲ့အခါ
လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈ တခုတည္းနဲ႕ေတာ့ အနုပညာေျမာက္တဲ့ အေတြးအေခၚကို ပိုင္ဆုိင္နိုင္မွာ မဟုတ္ ေသးပါဘူး။ တခါတေလက် အေျခခံအုတ္ျမစ္ကေန မတက္လာနုိင္ေတာ့တဲ့အခါ.. အဲဒီ့အေျခခံအုတ္ျမစ္ဟာ တေျဖးေျဖး ယိုယြင္းသြားျပီး.. လြတ္လပ္ကေန လစ္လပ္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ လြတ္လပ္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ ကြ်န္မတုိ႕ ထပ္ခါထပ္ခါရြတ္လို႕ ေမာတဲ့အထိ ရြတ္လိုက္မိတဲ့အခါမွာ လစ္လပ္ဆုိတဲ့ အသံ ေပၚလာတတ္တာကို ရြတ္ဖူးမယ္ဆုိ သိမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚအဆင့္မွာတင္ ရပ္ထားလိုက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လစ္လပ္တာမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
ထိပ္တိုက္ေတြ႕ လို႕ တိုက္မိျပိ
လြတ္လပ္ပါမ်ား.. လစ္လပ္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မတို႕ အခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြနဲ႕ ထိပ္တုိက္ ေတြ႕မိတတ္ပါတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ကာ ပထမဆံုးေသာ ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႕ မရနုိင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ။ ငါတုိ႕က လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚ တယ္။ ဘယ္သူ႕ အေနွာင္အဖြဲ႕မွ မခံဘူး။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့အခါ လူမ်ိဳးတုိင္းမွာ ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ထိခိုက္လာေစပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာက အခုမွ စတင္ၾကံဳရတုန္းပါ။ အခ်ိဳ႕ ေသာနုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အဲလိုၾကံဳျပီးလို႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါျပီ။ လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္မႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိမႈ အားလံုးရဲ႕ အစဟာ အေတြးအေခၚပါ။ အေတြးအေခၚကို လႊတ္ခ်င္သလို လႊတ္ လြတ္ခ်င္သလို လြတ္ေစမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ့အေတြးအေခၚဟာ အရာအားလံုးကို အေရာင္ဆုိးသြားမယ္ဆုိတာ သတိခ်ပ္ရပါမယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္း တိုက္မိၾကလို႕ ဘယ္ဟာက လဲျပိဳမလဲဆုိတာ ကြ်န္မတုိ႕ သိနုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အနုစိပ္သေဘာ
ဆုိခဲ့ျပီးတဲ့အတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈဟာ အုတ္ျမစ္၊ အဲဒီ့အုတ္ျမစ္ကို ခုိင္ျမဲဖုိ႕ ဘာေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ရမလဲဆုိတဲ့ အနုစိပ္ ဆက္သြားၾကရေအာင္။ ဒုတိယအဆင့္မွာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ ထပ္တည္ရပါဦး မယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ိဳးတုိင္းရဲ႕ အခရာက်ပါတယ္။ ပထမအဆင့္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚမႈဟာ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘယ္ယဥ္ေက်းမႈကမဆုိ အုတ္ျမစ္အျဖစ္ သံုးနုိင္ျပီး.. ယဥ္ေက်းမႈ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကေတာ့ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေနအထားအလိုက္ ထည့္သြင္းရပါလိ့မ္မယ္။ အမွန္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈက ေတြးေခၚမႈ ေတြကို ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမဆုိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းဆုိတာ ရွိရတတ္စျမဲပါ။ လူမႈ႕ေဘာင္ကို ေက်ာ္လြန္ မသြားေစနုိင္ဖုိ႕ ဘယ္ေနရာမဆုိ ရွိထိုက္တာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာဟာလဲ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးကို အဲဒီ့လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္လို႕ သတ္မွတ္ နုိင္ဖုိ႕ အတြက္ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းတခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္အရာကိုပဲ လုပ္မယ္လို႕ စဥ္းစားပါေစ...ယဥ္ေက်းမႈကို ဦးစားေပးရပါမယ္။
ဒါဟာ ကြ်န္မတုိ႕ ပန္းခ်ီခ်ယ္မယ့္ စုတ္တံေလးပါ။ေနာက္ထပ္တဆင့္က အေျခအေနကို သိနားလည္ရပါမယ္။ အေျခအေနကို တိက်စြာမသိဘဲ တသမတ္တည္းေသာ နည္းလမ္းနဲ႕ ေတြးေနမယ္ဆုိရင္လဲ အဲဒါဟာ အနုစိပ္ မဆန္လွပါဘူး။ အေျခအေနကို သိနားလည္မႈဟာ အနီေရာင္ပါ။ အေျခအေနကို သိနားလည္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေတာ့ အခ်ိန္အခါဆုိတာက ရွိပါေသးတယ္။ အခု ဘယ္အခ်ိန္လဲ။ ဘယ္အခါလဲဆုိတာ သိနားလည္ဖုိ႕လဲ လိုအပ္ ပါတယ္။ ကြ်န္မဆုိ ပေဒသရာဇစ္နစ္ကို အင္မတန္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ စာေရးတဲ့အခါမွာ ပေဒသရာဇ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈက ကင္းေဝးေအာင္ ေရးပါတယ္။ ဒီကေန႕ ဒီအခ်ိန္ဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ ဧကရာဇ္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ကြ်န္မရဲ႕ ဖန္တီးမႈေတြကိုလဲ အခ်ိန္အခါနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အျပာေရာင္ပါပဲ။ အခု ကြ်န္မတုိ႕ အေရာင္တေရာင္ က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါဟာ အဝါေရာင္။ အဝါေရာင္ဟာ ဘာလဲ.. ဗဟုသုတေတြေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ ပညာလို႕လဲ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ့ပညာဟာ အတန္းပညာ၊ နာမည္ၾကီးတကၠသိုလ္ေတြက ယူလာတဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ထဲက ပညာ.. အဲလိုပညာေတြေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူး။ အဲဒီ့ဗဟုသုတပညာဆုိတာ သံုးသပ္ဆင္ျခင္နုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစြမ္းရည္ဟာ ထိပ္ဆံုးမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ့စြမ္းရည္ကို ရရွိဖုိ႕ဆုိတာ ပထမအဆင့္ ၄ ဆင့္ကို ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ဖုိ႕ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ပထမ ၄ဆင့္ မခုိင္မာရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဆင့္ကို ေရာက္နုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ အခု ကြ်န္မတို႕ အနုပညာတခု ဖန္တီးဖုိ႕ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ လက္ထဲရေန ပါျပီ။ စကၠဴအျဖဴျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚ၊ စုတ္တံျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အနီေရာင္ျဖစ္တဲ့ အေျခအေနကို သိတတ္မႈ၊ အျပာေရာင္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အခါကို နားလည္မႈ၊ နဲ႕ အဝါေရာင္ ျဖစ္တဲ့ ဆင္ျခင္သံုးသပ္နုိင္တဲ့ ပညာဗဟုသုတျပည့္စံုမႈ၊ အဲဒီ့ အရာေတြ ရွိျပီဆုိမွေတာ့ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ကြ်မ္းက်င္မႈအရ အေရာင္ေတြ စပ္လို႕ ပန္းခ်ီကားေကာင္းေကာင္း တခ်ပ္ကို ဆြဲနုိင္ျပီေပါ့...။
ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို အနုပညာေျမာက္ဖုိ႕ အဓိက အေရာင္(၃)မ်ိဳး၊ စကၠဴျဖဴနဲ႕ စုတ္တံေတြ လိုအပ္သလို ေတြးေခၚတဲ့အခါမွာလဲ အနုပညာေျမာက္ေစဖုိ႕ အခ်က္ (၅) ခ်က္ လိုအပ္ပါတယ္။
အနုပညာေျမာက္ျပီ.....
လူတုိင္းသာ အနုပညာေျမာက္ေအာင္ ေတြးေခၚၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ အျဖဴေရာင္ စကၠဴတခုတည္းကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႕ လွနုိင္မယ့္ ပံုရိပ္ ျဖစ္မလာနုိင္ပါဘူး။
ကဲ.. ကြ်န္မလဲ အနုပညာတခု ဖန္တီးလိုက္ျပီ....။ အနုပညာ ေျမာက္မေျမာက္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြပဲ မွတ္ခ်က္ေပးၾကပါေတာ့။
စဝ္နန္းမြန္
(စာေရးျပီးျပီးခ်င္း ကြ်န္မရဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးေသာ သူက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သူ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းေတာ့ နားလည္ဖုိ႕ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္လို႕နားမလည္ရင္.. အခ်ိန္ရလုိ႕ရွိရင္ေတာ့ တေၾကာင္းခ်င္းစီ ဖတ္ျပီး စဥ္းစားေစ့ခ်င္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕ က်က်စဥ္းစားျပီး လက္ခံယူတာက ပုိျပီး သင့္ေလ်ာ္ပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေျပာပါလိမ့္မယ္တဲ့.. ေစာနန္းမြန္က Liberal တေယာက္ မဟုတ္ဘဲ Conservative တေယာက္လို႕ ေဝဖန္ၾကပါမယ္တဲ့။ ဒါေတာ့ ေစာနန္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေစာနန္းရဲ႕ အနုပညာကို ၾကည့္ရႈေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းသာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
